Dwie piętnaste: Złoty łańcuszek

Joyce starała się opanować swoje emocje w towarzystwie ojca, bowiem nie chciała odpowiadać na jego pytania. Owszem, planowała powiedzieć mu pewnego dnia o chłopaku, którym naprawdę się zauroczyła. Wiedziała, że bez względu na wszystko James zawsze będzie stał za nią murem i wspierał ją w każdej decyzji. Po zachowaniu Ryana wnioskowała, że chłopak nie traktował jej poważnie i miał czelność dokładnie powiedzieć co i z kim robił. Claire miała rację - Brown nawet przez chwilę nie zasługiwał na uwagę ze strony blondynki. Ale jednak było w nim coś, czym Joyce musiała się zainteresować. Być może imponował jej swoją nie za dobrze poukładaną osobą oraz tym, że niemal zawsze pakował się w jakieś kłopoty. A Carter jak ostatnia idiotka dzięki swoim pieniądzom i wszechstronnym znajomościom matki, pomagała mu, żeby zauważył jej wielkie starania. Mimo wszystko nie zrobił tego.

Dziewczyna długo zastanawiała się nad niemiłą odpowiedzią przepełnioną dużą ilością wulgaryzmów, jednak ostatecznie postanowiła w ogóle się do niego nie odzywać. Musiała się w końcu nauczyć ignorować jego zaczepki i to, w jak bardzo żałosny sposób próbował zwrócić na siebie uwagę. Blondynka wyłączyła wreszcie telefon, rzucając go na łóżko. Ostatni raz poprawiła długie włosy, po czym była gotowa zobaczyć miejsce pracy swojego ojca.

Tym razem wędrówka po piasku okazała się nieco przyjemniejsza, a Joyce zachęciła nawet Jamesa do rozmowy. Opowiadała mu o swoich poprzednich dwóch latach w szkole, o problemach, które notorycznie się pojawiały, o przyjaciołach, a także o tym, jak w zeszłoroczne wakacje spełniła swoje marzenie i wyjechała na kilka dni do Paryża.

– Po tak ciężkim roku należy ci się odpoczynek właśnie w tak cichym miejscu – powiedział dumnie mężczyzna, a zaraz po tym oboje szczerze się zaśmiali.

Droga z domku na plaży do baru trwała dosłownie sześć minut, a Joyce miała wrażenie, że rozmawiała już z ojcem dobre kilka godzin. Sam wiele opowiedział jej o swojej pracy tutaj, a szczególną uwagę zwrócił na to, że czas na Tybee Island nareszcie zwolnił. Być może w ten sposób chciał pokazać córce, że to miejsce było naprawdę wartościowe. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, nie chcąc sprawiać ojcu przykrości. Dostrzegała w nim ogromną zmianę, odkąd rozstał się na dobre z Alice. Początkowo Joy obwiniała go za rozwód z mamą, ale szybko zdała sobie sprawę, że nie byli udanym małżeństwem i to Alice zawsze pragnęła czegoś więcej. Decyzję o rozstaniu podjęli wspólnie i jak do tej pory żadne z nich tego nie żałowało. Ciągłe życie w biegu zdecydowanie nie było przeznaczone dla Jamesa, który właśnie na spokojnej wyspie znalazł swoje szczęście.

– Oto moje królestwo! - mężczyzna wskazał na średniej wielkości drewnianą chatkę z dużą ilością miejsc dla klientów. Blondynka spostrzegła wyraźny czerwony napis „U Jamesa” i cicho zaśmiała się pod nosem. – Zajmij sobie jakieś miejsce na tyłach albo gdzieś na zewnątrz, bo za chwilę zjawi się tutaj sporo ludzi. O, Tyler! Dobrze, że jesteś wcześniej, pomożesz mi.

Joyce rzuciła przelotne spojrzenie w stronę chłopaka, do którego zwrócił się ojciec. Musiała przyznać, że był bardzo przystojny, ale zupełnie nie w jej typie, głównie ze względu na pochodzenie. Od razu zorientowała się, że był tubylcem, inaczej z pewnością zwróciłaby na niego większą uwagę. Ciemnowłosy minął ją bez uprzedniego przywitania się czy spojrzenia na dziewczynę, po czym wszedł na zaplecze za panem Carterem. Joyce prychnęła pod nosem, wybierając pojedynczy stolik na zewnątrz. Miała doskonały widok na ocean i mogła oddychać świeżym powietrzem, choć jeszcze do niego nie przywykła.

Ojciec miał rację – wystarczyło zaledwie kilkanaście minut, by cały bar wypełnił się ludźmi. Blondynka była pełna podziwu, że James pracował tak ciężko każdego wieczoru. Teraz rozumiała, dlaczego czasem nie mogła się do niego dodzwonić - do późna obsługiwał klientów, a w ciągu dnia starał się chociaż trochę odespać noc. Poza tym, miał na głowie jeszcze inne obowiązki.

Z przemyśleń wyrwało ją głośne stuknięcie szklanki o stolik. Sok pomarańczowy pod wpływem gwałtownego ruchu nieco się rozlał, co nie uszło uwadze Joyce. Od razu podniosła wzrok, z którego aż tryskały iskierki niepohamowanej złości.

– Co robisz, kretynie? - zapytała dziewczyna, tak naprawdę nie oczekując odpowiedzi. – Nie potrafisz tego normalnie postawić? I dla twojej wiadomości, niczego nie zamawiałam, więc to zabierz.

– To od szefa – chłopak posłał jej skrzywiony i złośliwy uśmiech. – Nie jesteś pierwszą i ostatnią, którą spotkało coś takiego. Takie rzeczy się czasami zdarzają, więc nie rób scen.

Joyce nie miała najmniejszej ochoty wdawać się z nim w żadną dyskusję, jednak należała do bardzo wybuchowych i porywczych osób, a słowa tego młodego człowieka kompletnie wyprowadziły ją z równowagi.

– Ale chyba klient powinien być dla ciebie najważniejszy – stwierdziła chłodno, unosząc do góry jedną brew. – Takie zachowanie jest poniżej poziomu, nawet twojego.

– Boże, dziewczyno! – Tyler podniósł trochę głos, a kilka ciekawskich spojrzeń zwróciło się w ich kierunku. – To tylko sok. Wydaje mi się, że jesteś cała, a i tak niepotrzebnie dramatyzujesz.

Blondynka miała właśnie pozwolić, by z jej ust wydobyło się parę niemiłych słów, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Zdała sobie sprawę, że James przypatrywał się tej sytuacji, a nie chciała wyjść na kogoś niewychowanego. Machnęła jedynie ręką, dając chłopakowi do zrozumienia, że nie zamierzała dłużej się z nim kłócić.

– Proszę, tutaj masz serwetki – Tyler odezwał się niespodziewanie, rzucając je na stolik. – Skoro ci to przeszkadza, zawsze można powycierać. Mam inne rzeczy na głowie.

Puścił do niej oczko, oddalając się do innych klientów. Joyce zauważyła, że ani razu nie popełnił błędu, niczego nie wylał i żadne jedzenie nie wylądowało na stole czy ubraniu gości. Dziewczyna poczuła jeszcze większą złość, twierdząc, że chłopak zrobił to celowo.

– Kretyn! – zawołała za nim, ale najprawdopodobniej jej nie usłyszał, bowiem w głośnikach rozbrzmiała głośniejsza muzyka.

Dziewczyna ze zrezygnowaniem zabrała szklankę z sokiem, przesiadając się do innego stolika. Rozlanie napoju nie nastąpiło z jej winy, więc nie do niej należało posprzątanie plamy. Chciała również dopiec Tylerowi i pokazać mu, gdzie było jego miejsce. Jedynie pomagał Jamesowi, zatem tak naprawdę nic dla niej nie znaczył jako człowiek. Joyce spojrzała w swoją prawą stronę, dostrzegając chłopaka starszego o kilka lat, który obserwował ją z wielkim zaciekawieniem. Blondynka słodko się do niego uśmiechnęła, zauważając jak na jego policzkach momentalnie pojawiły się rumieńce. Zaśmiała się drwiąco i po chwili całkowicie zmieniła wyraz twarzy.

– Nie gap się tak, lepiej postaw mi drinka – odezwała się szorstko, mając nadzieję, że chłopak złapał przynętę.

Po chwili blondyn podniósł się z miejsca, podążając w kierunku baru. Joyce poczuła ogarniające ją uczucie tryumfu i szczęścia. Gdyby sama poprosiła ojca o alkohol, usłyszałaby odmowę i godzinny wykład na temat uzależnień i różnego rodzaju chorób. James bardzo surowo podchodził do rozpoczęcia picia w tak młodym wieku i było to głównie spowodowane tym, że sam jako nastolatek miał problem z tego typu nałogiem.

Joyce przede wszystkim nie chciała, by tata się o nią martwił, ale teraz zdecydowanie potrzebowała tego trunku, by pozbyć się uczucia bezsilności, które niespodziewanie zasiał w niej Ryan Brown. Pragnęła wyrzucić również z pamięci niepotrzebną kłótnię z Tylerem, która tylko sprawiła, że dziewczyna stała się kłębkiem nerwów. Kilka minut później nieznajomy przyniósł jej wymarzonego drinka, po czym powrócił do swojego poprzedniego zajęcia. Carter nabrała na ładne oczy jeszcze wielu klientów, przez co w niecałą godzinę potem czuła, jak wszystko dookoła zaczęło wirować.

* * *

Dziewiętnastolatka wróciła do domku na plaży lekko chwiejnym krokiem. James niczego nie podejrzewał, kiedy córka oznajmiła mu, że musi wstąpić na chwilę do domu. Swoją drogą, trudno było mu ukryć radość, gdy Joyce nazwała to miejsce „domem”.

Dziewczyna usiadła na łóżku, włączając swój telefon. Za drugim razem udało jej się wprowadzić poprawny kod, a po chwili na wyświetlaczu pojawiło się powiadomienie o kilku nieodebranych połączeniach. Wszystkie były od Alice. Ku wielkiej uciesze blondynki, rodziciela postanowiła zadzwonić jeszcze raz. Joyce wzięła głęboki wdech, mając nadzieję, że mama nie zdoła poznać, iż była pod wpływem alkoholu. Nacisnęła zieloną słuchawkę, przykładając aparat do ucha.

– Joy! – krzyknęła zdenerwowana, ale jednocześnie zadowolona kobieta. – Gdzie się podziewałaś tyle czasu? Dzwoniłam też do ojca, ale cisza.

– Tata pracuje i prawdopodobnie zapomniał zabrać ze sobą telefonu – blondynka uśmiechnęła się do siebie na samą myśl o tym. – A ja po prostu wyłączyłam go na jakiś czas.

– Przecież nigdy tego nie robisz – przypomniała jej Alice, a w tle można dało się usłyszeć nawoływanie Thomasa. – Wszystko w porządku, skarbie?

Joyce przez moment zastanawiała się aby na pewno to pytanie było skierowane w jej stronę i jednocześnie zrozumiała, jak bardzo potrzebowała wygadać się mamie i opowiedzieć o wszystkim, co wydarzyło się od przyjazdu na wyspę.

– Nie uwierzysz, co się stało – zaczęła dziewczyna, czując, jak coraz bardziej łamał jej się głos. – Wyobraź sobie...

– Kochanie, bardzo cię przepraszam, ale muszę kończyć – zawołała nagle kobieta, nie dając córce dojść do głosu. – Thomas na mi do pokazania coś ważnego, nie wiem o co chodzi. Odezwę się niedługo, uważaj na siebie.

Joyce nie nabrała nawet ochoty robić jej wyrzutów tak, jak zazwyczaj miała w zwyczaju przy tego typu sytuacjach. Tym razem sprawa była naprawdę poważna, blondynka została dogłębnie zraniona i potrzebowała jedynie poradzić się kogoś, kogo uważała za swoją najlepszą przyjaciółkę. Niestety, rzeczy związane z Thomasem okazały się dużo ważniejsze niż problemy córki.

Dziewczyna wyciągnęła z lodówki butelkę zwykłej wody mineralnej, wypijając połowę zawartości. Czuła, że od nadmiaru alkoholu zaczynało robić się jej niedobrze. Usiadła na moment, zamykając powieki. Starała się miarowo oddychać, jednak w myślach ciągle na przemian pojawiali się Alice lub Ryan. W taki sposób nie mogła uzyskać pożądanego spokoju. Chwilę później udała się do łazienki, przemyła czoło lodowatą wodą i momentalnie odczuła, jak schodziło z niej palące ciepło. Wystarczyło parę minut, by nieco doszła do siebie. Spojrzała na swój złoty zegarek, który wskazywał dwadzieścia minut przed północą - uznała, że to idealna pora, by wyjść na spacer. Skoro James miał wrócić późno w nocy lub dopiero nad ranem, mogła robić to, co tylko jej się podobało.

* * *

Tyler pozbierał ostatnie brudne naczynia, zanosząc je do kuchni, gdzie wszystkim zajmowała się Jenna. Lynn skończył właśnie swoją dzisiejszą zmianę, pożegnał się z pozostałymi oraz z panem Carterem i wolnym krokiem podążył w kierunku domu. Mieszkał zaraz przy piątym zejściu na plażę, dlatego czekało go mniej więcej dwadzieścia pięć minut drogi. Nigdy się nie spieszył, lubił czasem długimi godzinami przesiadywać na zimnym piasku i podziwiać piękno mieniących się gwiazd. Odkąd zszedł ze złej drogi, a w jego życiu miały miejsce dwa istotne wydarzenia, które już na zawsze go odmieniły, zaczął dostrzegać mniej ważne rzeczy i czerpał z nich radość. Kiedy wpatrywał się w gwieździste niebo, odnosił wrażenie, że jego krótkie życie za sprawą magicznego zaklęcia zdołało się wydłużyć. Niejednokrotnie marzył o tym, by cofnąć lub przynajmniej zatrzymać czas.

O tej porze na Tybee Island wszystko już powoli zamierało. Dość głośno było jedynie w okolicach baru, gdzie muzyka grała czasem nawet do rana, ale w pozostałych zakamarkach ludzie oddawali się w bezpieczne objęcia Morfeusza, niektórzy wymykali się na potajemne randki, a jeszcze inni szukali na plaży jakiegoś spokojnego miejsca do spania.

Była również grupka osób, do których zdecydowanie zaliczała się blondynka, którą Tyler zauważył po drodze. Ledwo trzymała się na nogach, a kiedy już się poruszała, zdawało się, że niebawem runie na ziemię, skręcając sobie kostki w tych wysokich butach lub robiąc sobie inną krzywdę. Lynn mimowolnie podążył w jej kierunku, choć tak naprawdę wolał trzymać się od niej z daleka. Ich pierwsze spotkanie nie należało do najbardziej udanych i nie oczekiwał, że oboje będą mogli darzyć się sympatią.

– Hej, zaraz się przewrócisz, złośnico – powiedział do Joyce, którą podtrzymywał od tyłu, chroniąc przed upadkiem. – Jest aż tak źle, że się upiłaś?

Dziewczyna nie odpowiedziała, zupełnie nie zwracała uwagi na jego obecność. Zwinnym ruchem wyswobodziła się z objęć Tylera, po czym upadła na kolana, szukając czegoś w piasku. Następnie odwróciła się przodem do chłopaka, trzymając w ręku jakiś przedmiot.

– Co tam masz? – zapytał Lynn, siadając obok blondynki.

Joyce uniosła dłoń, pokazując mu złoty łańcuszek z serduszkiem, na którym wygrawerowane zostały pewne inicjały: L.D.T. Carter jeszcze przez pewien czas obracała biżuterią, śmiejąc się przy tym nienaturalnie. Zdawała sobie sprawę z tego, iż była pijana i właśnie dlatego usilnie starała się zachować ciszę, jednak uzyskała odwrotny efekt.

Ma przepiękny uśmiech, pomyślał Tyler, gdy Joy zrobiła do niego maślane oczy.

– No dobrze, zostaw to już, zabiorę cię do domu – odezwał się do blondynki, pomagając jej wstać. Ku jego zdziwieniu, schowała łańcuszek do kieszeni w swojej sukience, po czym spojrzała chłopakowi prosto w oczy.

– Naprawdę nie jestem złośnicą – powiedziała markotnie, odchylając głowę do tyłu. Już po chwili zaczęła nucić bliżej nieokreśloną melodię.

Tyler zaśmiał się pod nosem, biorąc dziewczynę na ręce. Joyce szybko odpłynęła i między nimi znów zapanowała błoga cisza. Na szczęście James jeszcze nie wrócił do domu, dlatego Lynn spokojnie zaniósł blondynkę do łóżka, przykrywając ją kocem. Na niewielkim kawałku papieru zostawił dla niej wiadomość, którą położył tuż pod telefonem - miał pewność, że nie będzie w stanie jej przeoczyć.

Po raz ostatni spojrzał na dziewiętnastolatkę, upewniając się, że była bezpieczna. Delikatnie zamknął za sobą drzwi, wychodząc z drewnianego domku. Dopiero wtedy odetchnął z wielką ulgą, bowiem nie zrobił jej żadnej krzywdy. Ku swojego zaskoczeniu, zdał sobie sprawę, że potrafił to kontrolować.

~*~  

Od autorki: Rozdział miał pojawić się nieco później, ale pomyślałam, że zrobię Wam niespodziankę. Zdałam maturę, wyniki są całkiem niezłe, jestem bardzo szczęśliwa, więc teraz wakacje mogą spokojnie trwać dalej. Kolejny również jest już napisany, więc pewnie pojawi się do dwóch tygodni. Tymczasem żegnam się z Wami i pozdrawiam cieplutko!