Jedna piętnasta: Tybee Island

Tato, dlaczego wciąż nie mogę się do Ciebie dodzwonić? Nie będę próbować kolejny raz, nie mam na to czasu. Mama wysyła mnie do Ciebie na całe wakacje, wyobrażasz to sobie? Wspaniale, jestem wprost zachwycona tym, że spędzę ten czas w takiej dziurze – nie bierz tego do siebie, znasz mnie. Zadzwoń, jak tylko odczytasz tę wiadomość. J.

Dziewiętnastoletnia blondynka ze zrezygnowaniem schowała telefon do najdroższej torebki ze swojej kolekcji. Szybko zarzuciła na ramiona miętową marynarkę, wychodząc z pokoju. Po raz ostatni przed wyjazdem na Tybee Island umówiła się ze znajomymi na kręgle. Ogromnie żałowała, że nie będzie mogła spędzić wakacji w rodzinnym Birmingham z mamą i wszystkimi przyjaciółmi, których tutaj miała. Pani Reed zamierzała wyjechać na całe lato do słonecznej Hiszpanii wraz ze swoim nowym narzeczonym i jego znajomymi. Nie chciała zabierać ze sobą córki, która i tak w ostatnim czasie sprawiała jej same kłopoty. Poza tym, wychodziła z założenia, że skoro zajmowała się Joyce przez cały rok szkolny, należał jej się porządny odpoczynek. Sprytnym i zwinnym ruchem podała pałeczkę byłemu mężowi.

Blondynka zatrzymała samochód przed klubem, po czym patrząc w lusterko, poprawiła makijaż i nieco zniechęcona weszła do środka. Lubiła spotykać się z przyjaciółmi, uwielbiała imprezować i flirtować z obcymi mężczyznami. Niestety dzisiejszego wieczoru zupełnie nie miała na nic ochoty, coraz bardziej uświadamiała sobie, że już za kilkanaście godzin matka zawiezie ją na lotnisko i na całe lato będzie tak naprawdę uziemiona. Nie spodziewała się, że na Tybee Island znajdzie się ktoś, kto przypadnie jej do gustu, nie było takiej opcji.

Joyce dokładnie rozejrzała się wokół siebie, szukając swojej paczki. Po kilkunastu sekundach dostrzegła burzę rudych loków należących do Rosalie, która zdecydowanie wyróżniała się z tłumu. Podeszła do stolika, przyglądając się każdemu z osobna.

– Gdzie Ryan? – zapytała od razu, z nikim się nie witając. W tym momencie obchodził ją jedynie chłopak, którego najwyraźniej nie było w klubie.

– Chyba nie przyjdzie – odezwała się Claire, przesuwając się nieco w stronę Davida, by blondynka miała gdzie usiąść. – Daj spokój, J. Już dawno powinnaś sobie go odpuścić. Po śmierci ojca stał się innym człowiekiem, a o nas już chyba całkiem zapomniał. Poza tym, co wieczór widuję go przed domem z inną dziewczyną, więc naprawdę nie jest ciebie wart.

Myślałam, że chociaż przyjdzie się pożegnać, pomyślała Joyce i głośno wzdychając, usiadła obok przyjaciółki. Zamówiła jedynie gazowaną wodę z cytryną, bowiem przyjechała samochodem, a poza tym nie chciała obudzić się nazajutrz z ogromnym kacem, który jedynie przybrałby na sile podczas lotu. Starała się odgonić wszystkie myśli, jakie pojawiały się na temat Ryana i mimo wszystko wieczór z przyjaciółmi mogła uznać za wyjątkowo udany.

– Weź swój najlepszy i najdroższy aparat i codziennie fotografuj to, co będzie sprawiało ci radość – zaproponował David, spoglądając na blondynkę. – W ten sposób można złapać się na tym, że tak naprawdę banalne rzeczy przynoszą nam najwięcej szczęścia.

– To Tybee Island – Joyce szczerze się zaśmiała, nie przywiązując większej uwagi do słów przyjaciela. – Tam naprawdę nie ma nic interesującego. Piasek, ocean i dziwaczni mieszkańcy.

* * *

Nazajutrz dziewiętnastolatka około godziny szóstej rano znajdowała się już na pokładzie samolotu. Dość chłodno pożegnała się z matką na lotnisku, wciąż mając do niej żal. Wiedziała, że niebawem cała złość z niej spłynie, jednak zdecydowanie potrzebowała na to więcej czasu. Musiała przywyknąć do myśli, że czekało na nią całe lato w miejscu, którego tak naprawdę nigdy nie zdołała polubić. Starała się znaleźć jak najwięcej plusów w tej sytuacji, jednak jedyne co przychodziło jej do głowy to możliwość spędzenia z ojcem więcej czasu oraz większość dni, które powitają ją słonecznymi promieniami. Mimowolnie właśnie ten fakt sprawiał dziewczynie najwięcej radości, bowiem niejednokrotnie miała ochotę wyrwać się z zazwyczaj deszczowej Wielkiej Brytanii. Ale niestety to nie wystarczyło, by w pełni cieszyć się na spędzenie wakacji na Tybee Island.

Blondynka przymknęła oczy, nakładając jednocześnie na uszy swoje duże, błękitne słuchawki. Nie za bardzo lubiła latać samolotami, często robiło się jej niedobrze i tylko drzemanie oraz słuchanie muzyki było w stanie ją uspokoić. Podróż minęła zaskakująco szybko, choć w Atlancie Joyce musiała zaliczyć jedną przesiadkę, by dotrzeć do Savannah. Stamtąd miał odebrać ją ojciec i czekało ich do pokonania około trzydzieści kolejnych kilometrów, tym razem samochodem. Dziewczyna miała jedynie nadzieję, że nie będzie musiała zbyt długo czekać na mężczyznę, bowiem tego nie znosiła najbardziej.

Jej myśli mimowolnie zaczęły krążyć znów wokół Ryana. Opuściła kraj kilkanaście godzin temu, a chłopak nie odezwał się ani słowem. Joyce wysłała do niego mnóstwo wiadomości, parę razy dzwoniła, jednak on wciąż milczał jak zaklęty. Nie chciała nawet myśleć, że Ry mógł spędzać teraz czas z inną dziewczyną, choć ta możliwość wydawała się najbardziej prawdopodobna.

– Joy! – dziewczyna usłyszała zdrobnienie swojego imienia i zaczęła rozglądać się dookoła. – Tutaj jesteś, wszędzie cię szukałem.

– Nie musisz kłamać – westchnęła blondynka, podając ojcu dwie ogromne i naprawdę ciężkie walizki. – Spóźniłeś się, bo jak zwykle coś ci wypadło i niech zgadnę - zapomniałeś zabrać telefonu, prawda?

James kiwnął jedynie głową, co spotkało się z cichym śmiechem dziewczyny. Nastolatka przytuliła do siebie ojca, z którym nie widziała się od ponad dwóch lat. W przeciwieństwie do swojej byłej żony, nie był szanowanym i najlepszym prawnikiem, ale otworzył na plaży bar, z którego udawało mu się czerpać jakieś zyski. Niczego nie przyjmował od Alice, po rozwodzie przeniósł się do Stanów, skąd już nigdy więcej się nie wyprowadził. Tybee Island było niegdyś idealnym miejscem, które regularnie odwiedzał z Alice i Joyce podczas każdych wakacji. Mieszkali tutaj jego rodzice, a po ich śmierci James odziedziczył domek i zaszył się w nim na dobre.

– Jest coś, o czym musisz wiedzieć – zaczął mężczyzna, uważnie przyglądając się obuwiu swojej córki. – Musimy zostawić samochód jakieś trzydzieści minut od domu i przejść plażą. Kiedy po ciebie jechałem, w radiu informowali o tymczasowym zamknięciu wszystkich dróg w tamtą stronę. Starają się usunąć przewalone drzewo z jezdni.

– Chcesz powiedzieć, że przez pół godziny mam iść w dwunastocentymetrowych szpilkach po piasku? - głos dziewczyny brzmiał nieco bardziej drwiąco niż tego chciała, ale w ostateczności zignorowała to. – I nie próbuj mi wmówić, że mogę iść bez butów, bo doskonale wiem jak wygląda plaża w takich dziurach jak ta.

– Ale ludzie naprawdę dbają tutaj o porządek, zapewniam cię – James odpowiedział spokojnym głosem, otwierając córce drzwi samochodu od strony pasażera. – Nie nabawisz się żadnej choroby, uczulenia czy czegokolwiek, co sobie uroniłaś, kochanie.

Blondynka jedynie spojrzała na niego przelotnie, wywracając oczami. Nie zamierzała rozpoczynać z ojcem ostrej wymiany zdań, chociaż i tak obstawała przy swoim. Również z tego powodu nie lubiła przyjeżdżać tutaj jako dziecko. Takich rzeczy się nie zapominało, szczególnie, że Joyce miała bzika na punkcie czystości oraz swojego wyglądu i nie wydawało jej się, że to kiedykolwiek mogło się zmienić.

Przez całą drogę panowała cisza, jednak żadne z nich nie przymierzało się do tego, by ją przerwać. James na dobre wsłuchał się w latynoskie rytmy, które obecnie puszczano w jednej radiowej stacji. Natomiast Joyce z lekkim uśmiechem na twarzy przypatrywała się pobliskiej okolicy. Kiedy znaleźli się już na wyspie, dziewczyna rozpoznała małe i skromne domki, zamieszkiwane przez naprawdę uprzejmych ludzi. Na to z pewnością nie mogła narzekać, każdy pomagał tutaj każdemu i rzadko słyszało się o jakichkolwiek nieuprzejmościach czy przykrościach. Joyce musiała przyznać, że ten fakt sprawiał jej radość, bowiem zawsze lubiła przebywać w towarzystwie osób, które były miłe i interesowały się sprawami innych szczególnie wtedy, gdy zachodziła taka potrzeba. Z tego względu dziewczyna mogła liczyć na spokojne wakacje.

Z rozmyśleń wyrwało ją nagłe zgaszenie silnika. Zorientowała się, że ojciec zatrzymał samochód przed ostatnim domem na tej ulicy. Zobaczyła przed sobą stosunkowo krótką ścieżkę przez gęste zarośla, na końcu której mogła dostrzec ogromne pole piasku oraz słyszała szum fal oceanu. Wysiadła z samochodu, poprawiając swoją nieco wygniecioną śnieżnobiałą sukienkę. Wzięła do ręki czarną torbę, zatrzaskując za sobą drzwi. James zamienił kilka słów z właścicielem posiadłości, po czym bez słowa ruszył przed siebie. Z początku Joyce miała wyrzuty sumienia, że ojciec sam ciągnął jej walizki, jednak w ostateczności uświadomiła sobie, że w obecnych warunkach nie poradziłaby sobie z ani jednym bagażem.

Silny podmuch wiatru rozwiał na wszystkie strony długie blond włosy dziewczyny, sprawiając, że poruszanie się po plaży stało się jeszcze bardziej trudniejsze i męczące. Joyce została daleko z tyłu, choć ogromnie starała się nie stracić z oczu ojca. Mężczyzna przesunął się bliżej brzegu, gdzie piasek był już udeptany i zdecydowanie lepiej współpracowały z nim obie walizki. Blondynka postanowiła pójść w jego ślady, jednak nie odczuła znaczącej różnicy. Jej stopy cały czas próbowały wykręcić niemiłą niespodziankę, ale mimo to dziewczynie nie pozbyła się niewygodnych butów. Przechodzący obok ludzie, kierowali w jej stronę zdumione spojrzenia, które zazwyczaj ignorowała.

Po około godzinie w końcu udało jej się stanąć tuż przy ojcu, który wpatrywał się w ocean. Lekko zdyszana odgarnęła z czoła niesforne kosmyki włosów, zastanawiając się, dokąd dotarli. Nie widziała w pobliżu białego domku, jaki zapamiętała sprzed ponad dwóch lat.

– Opuszczamy plażę? – zapytała entuzjastycznie, na co James uśmiechnął się szeroko. – Tato?

– Jesteśmy na miejscu – powiedział, wskazując ręką na drewniany domek, wyłaniający się z wysoko rosnących kłębów trawy. Blondynka w ogóle nie zwróciła na niego wcześniej uwagi. – Nie potrzebowałem aż tak wiele miejsca dla siebie, więc przeniosłem się tutaj. Jest cicho, spokojnie i plażę mam na miejscu.

– Żartujesz sobie, prawda? – w oczach Joyce widoczne było przerażenie na samą myśl, że miała zamieszkać właśnie w takim miejscu. Kiedy ojciec pokręcił przecząco głową, wydała z siebie krzykliwy jęk. – To jakiś koszmar!

* * *

Joyce dostała do swojej dyspozycji największe pomieszczenie w domku, czego w ogóle się nie spodziewała. Cieszyła się jednak, że ojciec przynajmniej starał się ją zrozumieć i robił wszystko, byleby tylko czuła się tutaj jak najlepiej. Była mu za to naprawdę ogromnie wdzięczna, ale nie potrafiła tego idealnie pokazać. Niezbyt dobrze wychodziło jej okazywanie uczuć, chyba że można zaliczyć do tego ciągłe narzekanie, mające na celu zwrócenie na siebie uwagi. Potrzebowała jej, ale nigdy nie odważyła się o nią poprosić.

Kiedy rozpakowała swoje rzeczy, zdecydowała się dokładnie obejrzeć malutką łazienkę, którą miała dzielić razem z ojcem. Nie była przyzwyczajona, by po pomieszczeniu poniewierały się męskie ubrania czy kosmetyki, bowiem w swoim domu w Wielkiej Brytanii łazienka znajdowała się w jej pokoju, każdy miał osobną. Westchnęła ciężko, zauważając, że James zostawił córce trzy puste szuflady. Oczywiście okazało się to niewystarczające, ale Joyce wyciągnęła jedynie najpotrzebniejsze rzeczy do codziennego użytku i poukładała je w wyznaczonym miejscu. Dzięki tym prostym gestom ze strony ojca zmieniła nieco swoje nastawienie i postanowiła postarać się, by nie sprawiać mężczyźnie zbyt wielu kłopotów. Blondynka ponownie rozejrzała się dookoła, uważnie sprawdzając, czy na pewno na ścianach i podłodze nie czaiły się jakieś owady lub inne straszne robaki. Kiedy uznała, że wszystko było w porządku, weszła pod prysznic, rozkoszując się letnim strumieniem wody.

Przebrała się w zwiewną, lawendową sukienkę na ramiączkach, bowiem wciąż utrzymywała się wysoka temperatura. Tym razem postawiła na buty na koturnie, chociaż jej stopy w dalszym ciągu domagały się czegoś innego. Niestety, dziewczyna nie mogła sprostać ich oczekiwaniom, gdyż nie wzięła ze sobą niczego na płaskiej podeszwie.

– Próbowałem dodzwonić się do twojej mamy, ale nie odbiera – powiedział James, kiedy blondynka wyszła z łazienki. – Zjesz tosty z jajecznicą czy po prostu wolisz zamówić pizzę? Droga powinna być już przejezdna.

– Wystarczą same tosty – Joyce uśmiechnęła się lekko, sprawdzając wszystkie nieprzeczytane wiadomości i nieodebrane połączenia.

– Jeżeli chcesz, możesz pójść ze mną wieczorem do baru – zaproponował mężczyzna, przyglądając się reakcji córki.

Blondynka kiwnęła jedynie głową na znak zgody, ciągle zajmując się swoim telefonem. Były wiadomości od przyjaciół, jednak wśród nich nie znalazła żadnej od Ryana. Zrezygnowana odpisała znajomym, że podróż przebiegła bez większych komplikacji, po czym zeskoczyła z krzesła, zwracając się do ojca:

– Może ja spróbuję zadzwonić do mamy – udała się do swojego pokoju, przymykając nieco drewniane drzwi.

Nie chciała, by James usłyszał niemiłe słowa na temat „mieszkania” w razie, gdyby kobieta zdecydowała się odebrać telefon. Nic takiego się nie stało, a Joyce poczuła lekkie ukłucie w sercu. Dobrze wiedziała, że Alice już od dawna potrzebowała czasu tylko dla siebie i narzeczonego, ale jednocześnie miała wrażenie, że rodzicielka przestała zwracać na nią uwagę. W końcu kiedyś uważała ją za najlepszą przyjaciółkę, do której mogła zwrócić się o każdej porze dnia i nocy. Carter po raz ostatni przyłożyła aparat do ucha, jednak odpowiedziała jej jedynie głucha cisza.

– Kochanie, tosty gotowe! – usłyszała zadowolony głos ojca, który nieco ją pocieszył.

Odłożyła telefon na szafkę nocną, jeszcze raz przeczesała grzebieniem mokre włosy, a gdy miała wychodzić już z pokoju, usłyszała znajomy dźwięk przychodzącej wiadomości. Serce zabiło jej mocniej, bowiem na ekranie wyświetliło się zdjęcie Ryana.

Słyszałem, że wyjechałaś do tej dziury, w której mieszka Twój ojciec. Cóż, baw się dobrze, chociaż naprawdę nie wiem, co Ci odbiło, żeby tam polecieć. Odezwij się jak już wrócisz, zabawimy się. Aktualnie próbuję wyrzucić z łóżka Kate, która najwidoczniej już się w nim zadomowiła. Zabawne. Do zobaczenia, kotku. R.

~*~

Od autorki: Cześć kochane! Znów Was męczę moimi nowościami, ale nie będzie to długa i jakoś bardzo dopracowana historia - taki przerywnik od ff, jakie wciąż piszę. Mam nadzieję, że się Wam spodoba, mam już kilka rozdziałów naprzód, więc nie ma źle. Chciałabym ten rozdział zadedykować Aivalar, która zdała dzisiaj pięknie ustny egzamin! Mówiłam, że moje kciuki zawsze dają radę. Jeżeli ktoś chciałby być informowany - dajcie znać w komentarzu, będzie mi łatwiej przy kolejnych rozdziałach. Dobra, nie przedłużając - żegnam się z Wami i do szybkiego napisania!