Trzy piętnaste: Rąbek tajemnicy

Dziewiętnastoletnia blondynka przetarła zaspane oczy, czując pulsujący ból głowy. Miała wrażenie, jakby z każdą kolejną chwilą nasilał się jeszcze bardziej. Spojrzała przed siebie, dostrzegając jedynie bok szafy oklejony różnego rodzaju wycinkami z gazet. James lubił w nietypowy sposób ozdabiać wszystko, co wydawało mu się nudne i puste. Joyce zawsze powtarzała, że ojciec zdecydowanie powinien pójść w stronę artystycznych kierunków, bowiem naprawdę miał do tego tak zwaną smykałkę. Ponadto, w wolnej chwili, które raczej nie zdarzały się często, malował obrazy, sprzedając je za niewielkie pieniądze sąsiadom czy turystom.

Joyce porządnie się rozciągnęła, po czym wstała z łóżka. Spojrzała od razu na wiszący nad drzwiami zegar, który wskazywał właśnie kilka minut po godzinie dwunastej. Wzięła do ręki swój telefon, zauważając pozostawiony pod nim liścik. Była pewna, że jakaś wiadomość dla niej wyszła spod rąk ojca, jednak już po pierwszych słowach zorientowała się, że notka wcale nie należała do niego.

Nie spodziewam się, że cokolwiek zapamiętałaś z minionej nocy, nieźle się wstawiłaś. Nie martw się, twój ojciec o niczym się nie dowie, chyba że wsypiesz samą siebie. Miłej walki z kacem. T.

Dziewczyna prychnęła pod nosem, momentalnie zgniatając kartkę i wyrzucając ją do kubła na śmieci. Założyła na siebie swój ulubiony cieniutki szlafrok z przyjemnego w dotyku materiału, wybrała stylizację na dzisiejszy dzień i udała się do łazienki w celu porannej toalety. Starała się zachowywać w miarę cicho, bowiem była pewna, że James będzie odsypiał jeszcze pracowitą noc.

Zdziwiła się jednak, gdy później zobaczyła krzątającego się po kuchni mężczyznę. Na widok córki na jego ustach od razu zagościł szeroki uśmiech.

– Dzień dobry, Joy – odezwał się wesoło, wlewając do kubka wrzącą wodę. Zapach świeżej kawy natychmiast uniósł się w powietrzu, drażniąc przyjemnie wyczulone zmysły dziewczyny.

– Cześć, tato – odpowiedziała grzecznie, starając się nie dać po sobie znać, że tak naprawdę była zmęczona i walczyła z ogromnym bólem głowy. – Czemu jesteś tak wcześnie na nogach?

– Rano musiałem odebrać towar do baru, zaraz znów wychodzę, bo przyjeżdża kolejna dostawa, a poza tym miałem do załatwienia kilka spraw w okolicy – mężczyzna upił parę łyków kawy, przyglądając się blondynce. – A ty jak się czujesz? Wczoraj dosyć wcześnie poszłaś spać, pewnie byłaś zmęczona po podróży.

Carter kiwnęła jedynie głową, spuszczając wzrok. Nie specjalnie pasowało jej okłamywanie ojca, jednak z drugiej strony nie mogła przecież mu o wszystkim powiedzieć. Na szczęście nie stało się nic złego, ale James z pewnością nie zostawiłby tego incydentu bez komentarza. Blondynka musiała tylko zachowywać się w miarę naturalnie aż do jego wyjścia, choć tak naprawdę miała ochotę przeszukać wszystkie szafki i szuflady w celu znalezienia aspiryny. Nie opuszczała jej nadzieja, że być może James zaopatrzył się chociaż w coś takiego.

– Muszę wyjść teraz, bo inaczej nie zdążę – odezwał się nagle, wkładając brudne naczynia do zlewu. – Poradzisz sobie?

– Jasne, tato. Nie martw się.

Dziewczyna lekko się do niego uśmiechnęła, machając na pożegnanie. Kiedy James oddalił się od domku, Joyce od razu pognała przed siebie, szukając niewielkiej pastylki, która mogła ukoić ten ogromny ból. Ku jej zdziwieniu, pełen asortyment leków leżał już w drugiej szufladzie, do której postanowiła zajrzeć.

Po stosunkowo krótkim czasie, blondynka zaczęła odczuwać znaczącą ulgę. Momentalnie przypomniała sobie o powodzie, dla którego sięgnęła po alkohol. Nie chciała zagłębiać się w myśli dotyczące Ryana. Pomimo tego, że wciąż żywiła względem niego jakieś uczucia, nie zamierzała mieć z nim więcej do czynienia. Mogła wybaczyć mu spotykanie się z innymi dziewczynami, w końcu sama niejednokrotnie wychodziła gdzieś z Davidem, jednak nigdy nie byłaby w stanie tolerować zdrady. Wiedziała, że jej niezbyt długa przygoda z chłopakiem właśnie się skończyła. Jedyne czego się bała to powrót do Birmingham i tego, że będą co jakiś czas spotykali się na ulicy. Miała nadzieję, że do tego czasu kłębiące się w niej uczucia znikną na dobre.

Dziewczyna usłyszała swój dzwoniący telefon, zerwała się z miejsca jak oparzona, prosząc w duchu, by Alice postanowiła za wszystko ją przeprosić. Zdziwiła się, kiedy na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Rosalie. Przyjaciółka zazwyczaj wymieniała z nią wiadomości, rzadko kiedy rozmawiały przez telefon.

– Rose, zepsuła ci się opcja wysyłania smsów? – blondynka zaśmiała się serdecznie, oczekując odpowiedzi.

– Musimy porozmawiać – dziewczyna rzuciła krótko, starając się ni wygadać czegoś więcej. Rosalie od zawsze miała problem z trzymaniem języka za zębami.

– W porządku, ale o co chodzi? – w myślach Joy od razu pojawiły się same czarne scenariusze. Wolała na zapas myśleć, że będzie gorzej niż później doświadczyć rozczarowania. – Coś z Davidem? Z Claire? Z tobą?

– Nie, wszystko dobrze – uspokoiła ją Rose, dobrze wiedząc, że blondynka od razu wpadała w panikę w takich sytuacjach. – Nikomu nic się nie stało, nie o to chodzi. Po prostu muszę ci coś powiedzieć.

– To mów.

– To nie jest rozmowa na telefon – powiedziała od razu Rosalie, biorąc głęboki wdech. – Przylecę do ciebie, jutro będę.

– Rose, to naprawdę nie może poczekać do mojego powrotu? Nie ma sensu lecieć tutaj tylko po to, bo coś sobie wymyśliłaś. Poza tym, nie lubisz takich miejsc, a wierz mi, jest jeszcze gorzej niż ci mówiłam.

– Nie mogę czekać, Joyce – przerwała jej przyjaciółka, przybierając stanowczy i poważny ton. – To coś, czego nie mogę ukrywać i muszę ci się zwierzyć. Do zobaczenia!

Blondynka nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bowiem Rosalie od razu się rozłączyła. Joyce usiadła na łóżku, zastanawiając się nad tym, co takiego ważnego mogło się wydarzyć. Rudowłosa nigdy z własnej woli nie zdecydowałaby się, by przylecieć na Tybee Island. Nie pasowała do takiego miejsca i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Za każdym razem, gdy Joyce o nim wspominała, przyjaciółka dorzucała swoje trzy grosze na ten temat, zarzekając się, że musiałoby stać się coś naprawdę tragicznego wśród jej bliskich (którzy oczywiście nie mieszkali w takich miejscach), by postawiła tutaj nogę. Blondynka przyznawała rację rudowłosej, Tybee Island nigdy nie przypadło jej do gustu i zawsze przyjeżdżała z przymusu. Nawet teraz, patrząc na skromny domek Jamesa, miała ochotę wybuchnąć płaczem z bezradności.

Jedyny, bardzo możliwy powód, o którym pomyślała Carter była ciąża. Co prawda, Rose nie wyrażała chęci zostania matką, szczególnie w tak młodym wieku, jednak wszystko mogło się zdarzyć. Holt nie należała do osób o stałych uczuciach względem konkretnej osoby. Lubiła zdobywać doświadczenie z różnymi mężczyznami, chciała czerpać z życia jak najwięcej, dlatego często lądowała w łóżku z obcymi facetami. Tym razem coś mogło pójść nie tak, a Rosalie zorientowała się, że zostanie matką. Joy nie była w stanie przekonać do tego samą siebie, ale mimo wszystko tylko to wytłumaczenie przychodziło jej do głowy.

Z rozmyśleń wyrwało ją kilkukrotne stukanie w drzwi. Niechętnie podniosła się z miejsca, wychylając się nieco z pokoju. Przed domkiem dostrzegła Tylera, który niestety zdążył zauważyć jej długie blond włosy i zaczął dobijać się jeszcze mocniej. Dziewczyna przeklęła pod nosem, poprawiła zwiewną tunikę, po czym otworzyła drzwi chłopakowi.

– Czego chcesz? – zapytała chłodno, przypominając sobie wcześniejszą notatkę, którą od niego otrzymała. – Nie mam ochoty patrzeć, jak się ze mnie wyśmiewasz.

– Nie przyszedłem się z ciebie nabijać, chociaż muszę przyznać, że dosyć zabawnie się prezentowałaś – kąciki ust Tylera wygięły się w złośliwym uśmiechu, co spotkało się z tym, że Joyce próbowała zatrzasnąć mu drzwi przed samym nosem. Niestety, był szybszy. – Hej, tylko żartowałem. Tak naprawdę przyszedłem sprawdzić czy kac cię pokonał i muszę powiedzieć ci o jutrzejszej imprezie na plaży z okazji rozpoczęcia sezonu.

– Czułam się świetnie, dopóki nie przyszedłeś – Joyce rzuciła chłopakowi nienawistne spojrzenie, dając mu do zrozumienia, że nie miała dłużej ochoty prowadzić z nim dyskusji. – Ty chyba nie wiesz, jak wygląda prawdziwa impreza. To będzie jedynie spotkanie w szerszym gronie, niemal jak zjazd rodzinny. Wybacz, ale rozmowy ze starszymi paniami o tym, że rano nie dowieziono ziemniaków na targowisko kompletnie mnie nie interesują.

– Na pewno przyjdą też osoby w twoim wieku, kogoś w końcu poznasz – Tyler próbował dalej zachęcić dziewczynę do wspólnego wyjścia i ku swojemu zdziwieniu zauważył, że kierowały nim naprawdę dobre zamiary. – A jeżeli się nie uda, zawsze możesz spędzić ten czas ze mną, opróżnimy butelkę wina, a ty znów będziesz coś śpiewała pod nosem.

– Wolę umrzeć tutaj z nudów niż pokazywać się gdziekolwiek z kimś takim – Joyce ponownie próbowała zatrzasnąć drzwi, jednak Lynn skutecznie jej to uniemożliwiał. – Posłuchaj mnie. To, że raz widziałeś mnie pod wpływem alkoholu niezdolną do samodzielności i z tego względu grzecznie odprowadziłeś mnie do domu, nie wykorzystując mnie w perfidny sposób, nie oznacza, że jesteś rycerzem na białym koniu. Nie masz u mnie żadnych szans.

Tyler popatrzył na nią zdziwiony, starając się zrozumieć każde słowo, które wypowiedziała. Nie trzeba było długo czekać na wybuch śmiechu z jego strony. Pokręcił z niedowierzaniem głową, dodając złośliwie:

– Widzę, że już całkowicie zatraciłaś się w luksusie i bogactwie, a woda sodowa uderzyła ci do głowy. Szkoda, że po drodze zgubiłaś gdzieś rozum – Lynn nie szczędził żadnych słów, a widząc naburmuszoną minę dziewiętnastolatki, miał ochotę na znacznie więcej. – Spędzisz tutaj trochę czasu, więc zamiast wszystkich do siebie zrażać, mogłabyś pogodzić się z rzeczywistością w tym miejscu. Umarł twój ulubiony kot, masz okres czy może rzucił cię chłopak? Bo zachowujesz się jak nieznośna smarkula. Mogłem w ogóle tutaj nie przychodzić, to kompletna strata czasu.

Tyler odwrócił się na pięcie, nie patrząc więcej na blondynkę. Wiedział, że pozostawił ją w niemałym osłupieniu, ale mimo wszystko nie miał najmniejszego zamiaru przepraszać za kilka słów prawdy.

* * *

Lynn wciąż trzymał mocno zaciśnięte pięści, tłumiąc w sobie ogromne pokłady złości. Córka Jamesa działała mu na nerwy, odkąd tylko się tutaj zjawiła. Nie pasowała do ich spokojnej i ułożonej społeczności, jednak wystarczyła niewielka ilość chęci i odrobina sympatii, by zdobyć uznanie wszystkich dookoła. Niestety, Joyce w ogóle nie rwała się do tego, by cokolwiek w sobie zmienić. Była uparta, opryskliwa i nieznośna, a właśnie to sprawiło, że Tyler zwrócił na nią szczególną uwagę. Zachowywała się dokładnie tak, jak on niespełna rok wcześniej. Miała cechy, które najbardziej mu imponowały, a poza tym, nie grzeszyła urodą i sprawiała wrażenie naprawdę inteligentnej dziewczyny.

Od pamiętnego dnia minionego roku, starał się unikać jak tylko mógł wszelkich kontaktów z dziewczynami. Chociaż przestał zażywać narkotyków i innych używek, wciąż miał w pamięci zziębnięte i martwe ciało Lindy, dziewczyny z którą spotykał się na początku poprzedniego lata. W dalszym ciągu obwiniał się o jej śmierć, choć tak naprawdę winę ponosiła każda osoba, znajdująca się wtedy przy ognisku. Wszyscy mieli taki sam dostęp do narkotyków, które mieszało się z niewielką ilością alkoholu. W tak dużej grupie nie dało się dopilnować każdego z osobna. Tyler ze zmęczenia zasnął na plaży wraz z niektórymi znajomymi, a kiedy obudził się następnego ranka, spostrzegł wynurzające się z oceanu martwe już ciało nastolatki.

Lynn zrzucał na siebie całą winę, bowiem to właśnie przez niego Linda po raz pierwszy sięgnęła po narkotyki, od których w krótkim czasie zdołała się uzależnić. Nie znała żadnego umiaru w ich zażywaniu, ale Tyler miał na nią oko i nie pozwalał, by w jakikolwiek sposób zaszkodziła sobie bardziej. Lubił porządnie zaszaleć, ale mimo wszystko szanował dane mu kiedyś życie. Tamtej nocy, będąc na totalnym haju, Linda najprawdopodobniej się utopiła. Tyler nigdy nie wybaczył sobie, że akurat wtedy dał się ponieść zmęczeniu i zostawił dziewczynę na pastwę losu. Nie mógł przewidzieć, że dojdzie do tragedii, a tym bardziej nie mógł zrobić nic, by cofnąć czas i postąpić inaczej.

Wraz z innymi chłopak oddał się w ręce specjalistów, uczęszczając na specjalnie przystosowaną terapię odwykową. Tak naprawdę po tym, co się wydarzyło, obiecał sobie, że już nigdy nie sięgnie po narkotyki i będzie starał się sprowadzać na dobrą drogę młodsze od niego dzieciaki. Po opuszczeniu zakładu, wrócił z powrotem na Tybee Island, gdzie znajdował się jego dom. Został wychowany przez babcię, bowiem mama zmarła, gdy miał zaledwie dwa latka, a ojciec od razu uciekł od odpowiedzialności. Nigdy nie szukał kontaktu z dzieckiem, a Tyler całkowicie zapomniał o jego istnieniu. To właśnie swoją babcię Barbarę traktował niemal jak matkę, ani razu go nie zawiodła i zawsze była przy nim wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebował.

Po powrocie dostał ogromną szansę od Jamesa Cartera, który postanowił zatrudnić go w swoim barze. Był dla niego jak ojciec, którego tak naprawdę nigdy nie miał. James znał jego całą życiową historię, a mimo to pokładał w chłopaku ogromne nadzieje. Lynn nie zawiódł jego zaufania i do dziś idealnie sprawdzał się jako najlepszy pomocnik w pracy. Pozostawała jednak jeszcze jedna tajemnica, której Tyler nikomu nie wyjawił. Nie zamierzał tego robić, póki nie stanie się to koniecznością.

~*~

Od autorki: To ostatni zapasowy rozdział, jaki udało mi się napisać. Mam jednak nadzieję, że następne powstaną niedługo i znów będzie trochę z górki. Pewnie opublikuję coś za około dwa tygodnie, jeżeli wena mi na to pozwoli. Tymczasem żegnam się z Wami, trzymajcie się ciepło!